دسته: اشعار

من دوست دارم با تو باشم تا تو هستیای آن که رو در روی چشمانم نشستیمن دوست دارم جان خود ریزم به پایتاز بس که جانم را به جان خویش بستیمن دوست دارم دستهایت...

دل در گرو مهر رضا دارم  و بسآن شاه رئوفی که دو عالم  را کسچون درگه او قبله گه عشاق استگویم که به داد دل این بی کس رس

امروز کسی عاشق ابروی دوتا نیستدر بند کمند رخ و گیسوی رها نیستبیچاره منی کز پی عشق تو دویده استکس هیچ خریدار چنین بی سر و پا نیست

من بودم و یار بود و می بود و خدا او بود و من و نماز و سجاده، رها دل بود و نفس بود در آن خانه غم سر بود و قدم بود مهیای...

آنجادر اوج آسمانکه سر بنهادی به روی خاکیک بوته از شقایق گلرنگ رسته است از قاب عکس توخورشیداز شرمسر به نقابی ز ابر برد اما دلمبرای نور رختاز بار غصه هاامشب گرفته است…

از برابر رویت گذر نخواهم کردبهشت را معادله با این اثر نخواهم کردحضور روی تو عشق است، تا دم آخردر این مقام بمانم، سفر نخواهم کردحریم مسجد من کعبه وجود تو بادبه سوی کعبه...

رفته بودم، رفته بودی، رفته بودلیک، بند دوستی پیوسته بودچشم بیمارش، به رویم بسته شدبس که از ایام، بابا، خسته بود

در کودکی و جوانی و پیرگینام علی، مدد زانوان ماست

وقتی علی است متکای عالمینآیا کسی غم بی یاوری، خورد؟

ناله سر کن، ناله سر کن، مویه کندر مسیر دلبرت ره پویه کنشاید از بهر وفا، آن بی وفاکام دل را بر دهد، یکسویه کن