آنجادر اوج آسمانکه سر بنهادی به روی خاکیک بوته از شقایق گلرنگ رسته است از قاب عکس توخورشیداز شرمسر به نقابی ز ابر برد اما دلمبرای نور رختاز بار غصه هاامشب گرفته است…

از برابر رویت گذر نخواهم کردبهشت را معادله با این اثر نخواهم کردحضور روی تو عشق است، تا دم آخردر این مقام بمانم، سفر نخواهم کردحریم مسجد من کعبه وجود تو بادبه سوی کعبه...

رفته بودم، رفته بودی، رفته بودلیک، بند دوستی پیوسته بودچشم بیمارش، به رویم بسته شدبس که از ایام، بابا، خسته بود

در کودکی و جوانی و پیرگینام علی، مدد زانوان ماست

وقتی علی است متکای عالمینآیا کسی غم بی یاوری، خورد؟

ناله سر کن، ناله سر کن، مویه کندر مسیر دلبرت ره پویه کنشاید از بهر وفا، آن بی وفاکام دل را بر دهد، یکسویه کن

صنما درد فراقت که به من می گفتیدردکی بود که من موقع وصلت دارم

آتش هجر به آتشدان عشقگرمی لبهای یار است، ای صنم

رفته در اوج و از آن بالاهاگوشه چشم به ما می انداختنقطه هیچک ما را می دیدبسکه جان بهر جوانان می باختآسمان تخت شهنشاهی اولیک بر فرش، متکا می ساخت

خواب از سر من پریدچشمان دلم دریددل در کف یار و منزین ها نفسم برید