بر سقف آسمان که نوشتن مجاز بود
آن شب به یادگار نوشتم نوشته ای
کای یار مهربان به تو امید بستهام
چون گرد راه، سر به قدوم فرشته ای
مستُر مرا ز پای به وقت حضور دوست
بگذار بار بگیرد نهالی که کشته ای
گفتم که خاک بلکه من از خاک کمترم
یا چون فرشته ای که از آن بر گذشته ای