متکای فرش رفته در اوج و از آن بالاهاگوشه چشم به ما می انداختنقطه هیچک ما را می دیدبسکه جان بهر جوانان می باختآسمان تخت شهنشاهی اولیک بر فرش، متکا می ساخت
